Kippenvel

Maandag was een bijzondere dag op Ukhaniyso. Naast de naschoolse opvang, zijn ze bezig om een crèche te openen. maandag was er een mevrouw die daarvoor een hele boel speelgoed kwam brengen. Het was prachtig om te zien hoe blij de kinderen waren met het speelgoed dat allemaal naar binnen werd gebracht. Het geluk spatte er van af, de kinderen straalden allemaal. Het was echt een kippenvel momentje.
Voor ons project zijn we bezig een concert op te zetten. Samen met de kinderen wordt dit concert uitgevoerd, om zo wat geld in te zamelen voor printer inkt. Er wordt door de kinderen al heel druk geoefend en ook dat levert de nodige kippenvel momentjes op.
Maandag middag was ik aan het luisteren naar een aantal kinderen die aan het oefenen waren voor het concert. Op mijn schoot lag Lukohlo, een jongentje van negen jaar, heerlijk te dommelen. Zachtjes aaide ik hem door zijn haar en over zijn litteken waar gelukkig bijna niets meer van is te zien. Stel je voor, je groeit op in een township in Zuid-Afrika in een van de armste gedeelten, geen speelgoed, amper kleren en ook eten is er niet altijd. Vervolgens krijg je op acht jarige leeftijd te horen dat je een hersentumor hebt. Dat is wat Lukohlo is overkomen. Terwijl hij lekker ligt te dommelen, besef ik me hoe bijzonder het is dat dit mannetje toen bij mij op schoot lag, gezond. Na een hele zware operatie en een jaar vol ziekenhuisbezoeken en revalidatie is hij weer bijna de oude en ver uit de slimste van de klas. Nog maar negen jaar en dan al zo’n levensverhaal. Ik vond het heel indrukwekkend toen ik dit verhaal hoorde, kippenvel.
Er gebeurd hier zo veel dat het bijna niet meer bij te houden is. Zo veel nieuwe dingen, elke dag weer en zo veel indrukken. Ik kan me niet voorstellen dat ik over vier weken gewoon alweer in Nederland ben. Alles gaat zo snel dat ik het met blog schrijven ook niet bij kan houden.
Twee weken geleden zijn we met z’n vijven naar Jeffrey’s bay vertrokken om te gaan surfen. Op vrijdag hebben we heerlijk geshopt en genoten van het mooie weer. Op zoek naar een plek om te eten kwamen we bij een restaurant vlak aan het strand. Het was wel even raar opkijken toen we naar binnen stapten, want het zand van het strand lag ook binnen in het restaurant. We hebben hier heerlijk gegeten en daarna nog een leuk feestje gevierd in het hostel waar we verbleven.
Zaterdag ochtend was het tijd om te gaan surfen. Het zou mooi weer worden dus daar had ik me dan ook helemaal op ingesteld. Het was bloedheet toen ik naar buiten stapte, maar er was geen zonnestraaltje aan de lucht. Alleen maar bewolking, dat was dus wel een beetje een tegenslag. Na een snel ontbijtje hebben we ons in ons wetsuit gehesen en kon het surfen beginnen! Surfplank onder m’n arm en hup naar het strand, dacht ik. Ik had nooit kunnen bedenken dat die surfplanken zo zwaar zouden zijn. Ook was het strand waar het hostel was niet geschikt om te surfen en moesten we nog een heel eind verder lopen. Toen we aan kwamen op plaats van bestemming, was ik al helemaal kapot en moest het daadwerkelijke surfen nog beginnen. Na wat instructies op het strand konden we het water in. Als je een golf aan ziet komen, snel op je plank gaan liggen, je begint met peddelen en als de golf onder je is druk je je op op de plank. Dat was stap een. Het leek heel makkelijk maar je valt eerst wel een paar keer in het water voordat het een beetje wil lukken. Het surfen vreet energie en voordat ik er aan toe was om ook te gaan staan op de surfplank stond ik al te shaken van de lage bloedsuikers. Het surfen was voor mij dus na een halfuur al afgelopen.
Die middag zijn we wezen zandboarden. Ik heb mezelf maar opgeofferd als fotograaf, want de hele tijd een mega duin opklimmen zag ik na de sportiviteit van die ochtend niet meer zitten. Ik ben wel drie keer zittend de hoogste berg afgegaan. Met kippenvel van angst, maar het was wel super vet om te doen.
Die avond was het tijd om te braaien. Helaas was het of rawfood of een heel erg doorbakken stukje vlees, maar de salade was best lekker. Na het eten hebben we nog even gezellig gezeten met een paar andere mensen die ook in het hostel verbleven, om vervolgens niet al te laat ons bed in te duiken en een goede nacht te draaien.
Als je alles mee wilt maken in Zuid-Afrika, dan hoort daar waarschijnlijk ook een fikse buikgriep bij. Een goede nacht draaien zat er dus niet in voor mij. Ik heb meer tijd boven de wc doorgebracht dan dat ik in mijn bed heb gelegen. De autorit terug naar Port-Alfred, samen met de nacht daarvoor waren voor mij waarschijnlijk de verschrikkelijkste uren hier in Zuid-Afrika. Gelukkig werd er bij thuiskomst goed voor mij gezorgd en na twee dagen goed ziek zijn, was ik gelukkig snel weer beter.
Het weekend daarna zijn we op zaterdag richting Addo elephant national park vertrokken. Een nationaal park waar, zoals de naam al zegt, heel veel olifanten leven, hoewel ze het park ook wel Addo Pumbaa national park hadden kunnen noemen, want we zijn nog meer van die zwijntjes tegen gekomen dan olifanten. Als je door zo’n park heen rijd, dan heb je echt het gevoel dat je in Afrika bent. Helemaal met al die kleine Pumbaa zwijntjes is het plaatje van de Lion King wel compleet. Na zoveel moois, was het wel even schrikken toen we aankwamen bij het hostel. We konden ons voorbereiden op een hele koude, vochtige nacht op bedden die ook bijna voor hangmatten door konden gaan, omdat de matrassen zo doorgezakt en dun waren. Maar ja, wanneer je alles in Zuid-Afrika mee wilt maken hoort daar ook een keer een slecht hostel bij.
Op Zondag was het tijd om te gaan olifant rijden! Een van de dingen die hoog op mijn lijstje stonden om te gaan doen in Zuid-Afrika. We werden opgehaald bij een restaurant in de buurt van ons hostel, omdat je met een gewone auto niet op de plek kon komen waar het olifant rijden zou plaatsvinden. Tijdens de safari in Scotia, waarschuwde onze gids al voor een bumpy ride, maar dat was niets in vergelijking met de rit die voor vandaag op het programma stond. Onze driver vertelde ons dat de weg waarover we reden, vroeger de mainroad was tussen Port Elizabeth en Johannesburg. Iets wat ik me onmogelijk kon voorstellen met al die hobbels, bobbels, hellingen en hele diepe kliffen. Ondanks alle hobbels ben ik tijdens de rit in slaap gevallen, tot grote hilariteit van onze driver.
Na een kort powernapje, kon het olifant rijden beginnen. Wat is dat een raar gevoel om op zo’n groot beest te zitten. Ik heb me dan ook stevig vast gehouden aan de man die de olifant ‘bestuurde’. De mannetjes die bij ons voorop de olifant zaten ‘besturen’ de olifant eigenlijk alleen maar met hun stem. Het is heel bijzonder om te zien hoe hele kleine mannetjes, zulke grote olifanten besturen alleen maar met hun stem. Na een ritje door de wildernis, was het tijd voor een fotomomentje. Alleen was de olifant waar ik op zat waarschijnlijk net zo ongeduldig als dat ik zelf ben en besloot dat hij er wel bij kon gaan zitten. De olifant zakte al door zijn achterpoten, waardoor ik me nog steviger moest vastgrijpen aan het mannetje voor me om maar niet van de olifant af te glijden. Gelukkig realiseerde de olifant zich toen ook dat het misschien niet zo’n goed idee was om te gaan zitten en ging hij gelukkig weer staan. Dit alles moet er wel heel grappig uit hebben gezien, want Janna en Irma vielen bijna van hun olifant van het lachen.
Na het olifanten rijden, was het voedertijd voor de olifanten. Het voer in de bek van zo’n groot beest gooien is best indrukwekkend en ook wel een beetje eng. Na het voeren van de olifanten was het tijd om zelf te eten. We hebben genoten van een heerlijke lasagne onder toeziend oog van de olifanten die aan de andere kant van het meertje stonden. Na weer een hobbelige rit, waren we weer bij onze auto, klaar om weer naar Port Alfred te vertrekken.
Tijdens de rit naar huis hoorden we dat er ingebroken was in de kamer van Janna. Gelukkig voor Janna is er van haar niets gestolen, maar van haar kamergenootje Lynnsey zijn wel spullen meegenomen. Het valt allemaal mee, maar het levert wel heel veel gedoe en regelwerk op. Ook is het een vreemd idee dat iemand gewoon zomaar binnen komt en aan je spullen zit. Ook voor de rest van de mensen die in dit huis wonen is het wel goed om na te denken dat je niet in Nederland maar in Zuid-Afrika zit. Ik werd de laatste tijd een beetje laks met het opbergen van mijn waardevolle spullen, maar die komen nu weer goed achter slot en grendel.
Na een week vol verjaardagen en de meest bizarre gebeurtenissen tijdens deze avonden, was het op vrijdag tijd voor de student awards. Het thema was back to the 80’s en Liza, Welmoed en ik hadden goed ons best gedaan op onze outfit. Het was een geweldig feestje met als hoogtepunt dat Joris de award voor beste wingman won.
Op zaterdag was het tijd om bij te komen van alle gezelligheid van de afgelopen week. Om op zondag de dag te beginnen met een champagne ontbijt. Het was geweldig weer en konden dus heerlijk ons champagne nuttigen in het zwembad. Heerlijk die luxe, maar je voelt je de volgende dag ook wel weer heel schuldig als je weer op project in de townships bent.
Het is zo’n verschil tussen arm en rijk hier en je moet soms ook echt een knop omzetten om te kunnen genieten van al het mooie wat je meemaakt, omdat je ook zoveel trieste dingen ziet. Je leert hier om juist ook alle kleine dingen te waarderen. Dat de wc in de kamer van Welmoed en mijzelf niet altijd doorspoelt, maakt niets meer uit, als je ziet dat mensen in de townships soms alleen een gat in de grond hebben met een paar houten schotjes er omheen. De mooie en de trieste momenten geven mij kippenvel, maar maken mijn reis naar Zuid-Afrika compleet. Het gaat alleen wel veel te snel.